İnsanları artık tanıyamıyorum.
Belki de uzun zaman önce,
kendim ve kendime dair ne varsa,
birer birer hepsini unutmaya başladığımda,
sona ilk adımımda...
Belki bir müsfid misali,
var olan bir düşmana beyaz bayrak sallıyorum...
Belki de bir biçare misali,
yok olan bir sevdaya hala kucak açıyorum...
İnsanları artık tanıyamıyorum.
Tek dünyanın, matruşka dünyacıkları...
Doyumsuz hazzın, maymun iştahı...
Tek düze gidişatın, kader açmazı...
Acılı çığlığın, sömürü sapmazı...
Bu nasıl bir vecddir ki,
yaraya merhem yerine tuz istettirmekte !
Bu nasıl bir izandır ki,
yerle yeksana saygısızlık ettirtmekte !
İnsanları artık tanıyamıyorum.
Ya kendimi düzeltemiyorum.
Ya da günahı sadece boynumda arıyorum.
